27 luty 1999 – sobota

27 luty 1999 – sobota 

Zanim dokończę spis wczorajszego dnia, uzupełnienie wcześniejsze wydarzenia. Opis wydarzeń skończyłam na dniu 19 lutego, na teatrzykach. W sobotę 20 lutego siedziałam u Krewetki i gadałyśmy o „kociakach”. I wtedy przez jakiś czas bliższy memu sercu był Kosmos (!). To dziwne. A poza tym świadczy to tylko o tym, że bardzo szybko zmieniam zdanie. Do niedawna przecież uważałam Kosmosa za nie fajnego faceta. A teraz … nie miałabym nic przeciwko, aby się z nim całować (?!). W niedzielę zadzwoniła do mnie Kaśka i wyciągnęła mnie na oblewanie I miejsca. Była Kaśka, Anka, Ewelina i ja. Byłyśmy w „Nitro” na coli i świetnie się bawiłyśmy. W poniedziałek nie działo się nic nowego. We wtorek do domu „wracałam” z Błażejem. I kiedy autobus stanął na światłach, Koper (który stał na przystanku w kierunku Łabęd) zaczął machać do Błażeja. Miałam ochotę mu odmachać (!). Zresztą ostatnio mam coraz lepsze zdanie o Łukaszu, sama nie wiem dlaczego. W środę na jednej infie mieliśmy badanie wyników z biologii. Dlatego mieliśmy tylko pierwszą informatykę. I kiedy weszłam do pracowni zobaczyłam Kopera. Trochę się zdziwiłam. On czasami się na mnie, Iwonę lub na obie patrzył. Ale najciekawiej było kiedy Urbanek spytał się, co to jest pulpit, a ja powiedziałam, że to, to zielone. Wtedy Łukasz popatrzył się na mnie z rozbawieniem. I mam wrażenie, że od tamtej pory ma do mnie pozytywne nastawienie. Oczywiście mogę się mylić, ale mam nadzieję, że poczuł do mnie choć trochę sympatii. A jak już tyle piszę o Łukaszu, to napiszę jeszcze, że podoba się on Krewetce i Iwonie!!! To jest bardzo dziwne! Jak już pisałam, Marcin w czwartek ściął włosy. Poza tym mogę tylko napisać, że cały czas był troszeczkę wkurzony. I jeszcze, że dziwnie się na mnie popatrzył. To tyle. Teraz wracam do piątku. Po tym, gdy widziałam „cudownych” ludzi z „ósemki” pojechałam do szkółki. Tam widziałam mojego ulubionego Mulata. A gdy Iwona dawała mi zeszyty, przechodzili koło nas Kosmos i Koper. Krewetka później twierdziła, że Koper się na mnie miło popatrzył. Ja jednak tym razem podeszłam do tego sceptycznie. Potem jeszcze szłyśmy za Łukaszami na przystanek. A gdy jechałyśmy autobusem miałam wrażenie, że Koper się wpatrywał w okna tego autobusu.

 

Witam.

Dalsze perypetie sercowe Marty. Ale ciekawie się czyta.  Zwłaszcza, że Marta opisuje czasy, których już nie ma. Nasz świat powoli się rozpada.

Pozdrawiam

Ela

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

139

139 Szczególne słowa uznania kieruję dla Davida, który obok Marty jest bohaterem tej książki. Dziękuję mu za miłość, którą podarował mojej córce w ostatnich miesiącach jej życia. To dzięki niemu odchodziła szczęśliwa i kochana. Długo szukała tej miłości i tyle czasu na nią czekała. Wiedziała czego chce. Czasami jeszcze przed wylotem do Nowego Jorku powtarzała: - Mamo, może moja druga połowa brzoskwini mieszka na drugiej półkuli. Tutaj w Polsce nikogo takiego nie znam. Wiem jakiej chcę miłości i jakiego mężczyznę. Kiedy była nastolatką, nosiła w portfelu zdjęcie Jordana, jej ulubionego koszykarza. W jej pokoju wisiał jego plakat. Czasami do niej mówiłam: - Marta zasugerujesz się i będziesz pragnąć czarnego mężczyzny. - Mamo, może ja chcę takiego. Czarni maja inną kulturę i są bardzo uczuciowi. Czasami myślę, że znała historię swojego życia. Miała wielka mądrość w sobie i doskonałą intuicję. Podziwiam moją có...
Czytaj więcej

Czary / Spells

Czary Jak widać można żyć bez serca, duszy, bez siebie Wziąłeś moje serce by roztrzaskać je na tysiąc kawałków Opętałeś moją duszę by rzucić ją w przepaść Zaczarowałeś mnie byś mógł zrobić ze mną wszystko Byś mógł pozbawić mnie resztek człowieczeństwa 18.01.2000 r.  Spells As you can see it`s possible to live without heart, soul, without oneself. You1ve taken my heart to break it into a thousand pieces. You`ve possessed my soul to throw it into abyss. You`ve put a spell on me to do with me whatever you want. To deprive me of the last of humanity.  Witam. A dziś taki sobie  wierszyk o miłości. Gdy jesteśmy zakochani, to rzeczywiście zachowujemy się jak trochę zaczarowani. Najgorzej jest, gdy oczaroanie mija i wtedy jest cierpienia, ale na szczęście do następnego zakochania. Pozdrawiam Ela
Czytaj więcej

137

137 ZAKOŃCZENIE Upłynęło już trzy i pół roku od momentu kiedy Marta odeszła. Dla mnie ona wciąż jest. Żyje inaczej. Nie mogę jej przytulić, pocałować, ale wiem, że jest ze mną . Dalej staramy się razem współpracować. Chociaż jest to trudne. Czasami przychodzi do mnie we śnie. Na szczęście zostawiła po sobie swoje wiersze, piosenki, sztukę, opowiadania i pamiętniki. Organizujemy wieczory poetyckie, wydajemy nadal tomiki wierszy, nagrywamy piosenki. Założyliśmy teatr, wystawiamy jej sztukę, nagrywamy film. Dziennikarze piszą o niej. Realizujemy audycje radiowe i nagrania telewizyjne. Życie jakby wcale się nie zmieniło. Dziękuję wszystkim ludziom dobrej woli, którzy wkładają serce, czas i swoje umiejętności do tych działań. Wiem, że Marta nadal porusza ludzkie serca. Miłość dla niej zawsze była i jest najważniejsza. Z miłości w niecałe dziesięć miesięcy po odejściu Marty pojawił się na świecie jej bratanek, a mój...
Czytaj więcej