18 czerwiec 1998 – czwartek

18 czerwiec 1998 – czwartek 

Znowu wpis nie związany z poprzednim. Dzisiaj miałam w szkole koncert. Ludzie, którzy coś zdobyli (na jakiejś olimpiadzie, w jakiś zawodach, konkursach itp.) zostali zaproszeni z rodzicami. Ja tam tylko występowałam. Ale w ogóle chyba się podobałam. Tzn. wszyscy mieli jakieś poważne teksty, arie itp. A ja wyszłam i na koniec zaśpiewałam „Wakacje”. Nie napisałam jeszcze, że z koszykarzy został zaproszony z rodzicami Stefan, Michalinka, Paweł K. i Przemek. Tych dwóch ostatnich pewnie za jakiś czas zapomnę. (Dopisek – No, nie wiem, bo Przemek idzie do VII LO. Został przyjęty). Ale Stefana i Michała raczej nie. A teraz wracając do mojego występu, to niestety nie patrzyłam na ich reakcję, ale mam wielką nadzieję, że im się podobałam. Na pewno spodobałam się mojej wychowawczyni. Jeden gościu z „ósmej” klasy też uważał, że było fajnie. A poza tym ten chłopak się cały czas na mnie patrzył i sądzę, że mu się spodobałam (w każdym razie tak wyglądało). To tyle w skrócie o koncercie. (19.06.1998). Rano gdy byłam w szkole, (byłam tylko na próbie) gadałam coś z Keketką. Później ona stwierdziła, że idzie pogadać z facetami z jej klasy. I ja kilka minut później podeszłam do nich. Niestety nie powiedziałam Mulatowi „cześć”, ani się nie przedstawiłam. No, ale nie o tym miało być lecz o tym, że gdy podeszłam to Mulat, tak słodko się na mnie popatrzył. I gdy się tak na mnie patrzył, to dotarło do mnie, że mu na mnie zależy. 

 (Dopisek – Wtedy byłam tego pewna, lecz teraz już sama nie wiem). 

Tak to odebrałam. Boże! Mam nadzieję, że to prawda. W tamtej chwili miałam ochotę krzyczeć ze szczęścia. Chyba troszkę głupio piszę i wszystko to wydaje się głupie, ale tak to wyglądało. Chciałam coś zrobić w związku z tym, ale nie miałam okazji. Dokończę później. 


Witam.

Marta skacząca ze szczęścia. Mam nadzieję, że dzisiaj tak skacze ze szczęścia dziś w niebie. Dziś była rano Msza Święta w jej intencji. Wielu ludzi o niej wciąż pamięta. I jest piękne. Dziękuje też wszystkim Wam, że czytacie ten blog. Myślę, że warto czytać Martę. W jej tekstach jest dużo mądrości, tak potrzebnej nam w dzisiejszych trudnych czasach. Pomimo wszystkiego życzę Wam szczęścia,

Ela  


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

139

139 Szczególne słowa uznania kieruję dla Davida, który obok Marty jest bohaterem tej książki. Dziękuję mu za miłość, którą podarował mojej córce w ostatnich miesiącach jej życia. To dzięki niemu odchodziła szczęśliwa i kochana. Długo szukała tej miłości i tyle czasu na nią czekała. Wiedziała czego chce. Czasami jeszcze przed wylotem do Nowego Jorku powtarzała: - Mamo, może moja druga połowa brzoskwini mieszka na drugiej półkuli. Tutaj w Polsce nikogo takiego nie znam. Wiem jakiej chcę miłości i jakiego mężczyznę. Kiedy była nastolatką, nosiła w portfelu zdjęcie Jordana, jej ulubionego koszykarza. W jej pokoju wisiał jego plakat. Czasami do niej mówiłam: - Marta zasugerujesz się i będziesz pragnąć czarnego mężczyzny. - Mamo, może ja chcę takiego. Czarni maja inną kulturę i są bardzo uczuciowi. Czasami myślę, że znała historię swojego życia. Miała wielka mądrość w sobie i doskonałą intuicję. Podziwiam moją có...
Czytaj więcej

Czary / Spells

Czary Jak widać można żyć bez serca, duszy, bez siebie Wziąłeś moje serce by roztrzaskać je na tysiąc kawałków Opętałeś moją duszę by rzucić ją w przepaść Zaczarowałeś mnie byś mógł zrobić ze mną wszystko Byś mógł pozbawić mnie resztek człowieczeństwa 18.01.2000 r.  Spells As you can see it`s possible to live without heart, soul, without oneself. You1ve taken my heart to break it into a thousand pieces. You`ve possessed my soul to throw it into abyss. You`ve put a spell on me to do with me whatever you want. To deprive me of the last of humanity.  Witam. A dziś taki sobie  wierszyk o miłości. Gdy jesteśmy zakochani, to rzeczywiście zachowujemy się jak trochę zaczarowani. Najgorzej jest, gdy oczaroanie mija i wtedy jest cierpienia, ale na szczęście do następnego zakochania. Pozdrawiam Ela
Czytaj więcej

137

137 ZAKOŃCZENIE Upłynęło już trzy i pół roku od momentu kiedy Marta odeszła. Dla mnie ona wciąż jest. Żyje inaczej. Nie mogę jej przytulić, pocałować, ale wiem, że jest ze mną . Dalej staramy się razem współpracować. Chociaż jest to trudne. Czasami przychodzi do mnie we śnie. Na szczęście zostawiła po sobie swoje wiersze, piosenki, sztukę, opowiadania i pamiętniki. Organizujemy wieczory poetyckie, wydajemy nadal tomiki wierszy, nagrywamy piosenki. Założyliśmy teatr, wystawiamy jej sztukę, nagrywamy film. Dziennikarze piszą o niej. Realizujemy audycje radiowe i nagrania telewizyjne. Życie jakby wcale się nie zmieniło. Dziękuję wszystkim ludziom dobrej woli, którzy wkładają serce, czas i swoje umiejętności do tych działań. Wiem, że Marta nadal porusza ludzkie serca. Miłość dla niej zawsze była i jest najważniejsza. Z miłości w niecałe dziesięć miesięcy po odejściu Marty pojawił się na świecie jej bratanek, a mój...
Czytaj więcej