13 październik – niedziela

13 październik – niedziela

 Niedawno było mi fajnie. Nawet do tej pory mam fajny humor. W piątek byłam w kościele na mszy młodzieżowej / od ósmej klasy w górę/. I była tam ósma „b” / to ta z którą mamy spotkania w salce/.

A mi się podoba z tamtej klasy jeden chłopak. Ma długie kręcone włosy i sympatyczną buzię. Na mszy rozdali nam kartki z pieśniami. Ten chłopak siedział przede mną. I kiedy spadła mi ta kartka poprosiłam go aby mi go podał. Na co on:

- „A dasz mi buzi?”.

/ Dopisek – A to dobre! 18.02.`05/.

Ja się nie zgodziłam i chciałam się z nim po przekomarzać. Ale niestety Robert podał mi tę kartkę. No cóż nie o to mi chodziło. We wtorek mam zamiar założyć okulary i spiąć włosy. Zobaczymy czy mnie pozna.Za to wczoraj wracałyśmy z Anką z próby i spotkałyśmy Roberta na rolkach. My sobie stałyśmy i patrzyłyśmy na wyczyny rolkowców.I Robert z jakimś chłopakiem / jak się później okazało na imię miał Daniel/ nawet fajnym jechał w górę alejki.

/ Dopisek – Ten koleś był na mojej studniówce z Magdą. Ależ ten świat jest mały. 18.02.`05/.

I raz jeden, a raz drugi się nam przyglądał. Było mi fajnie.Ale dzisiaj Anka zasiała we mnie ziarnko niepewności. Mówiła mi, ze spotkała wczoraj Tomka, Bartka i Roberta. Tomek gadał z Bartkiem,a Anka z Robertem. Kiedy w sobotę stałam z Anką, Robert również mógł mieć coś do Anki, a nie do mnie. Ja nie wiem co ja mam zrobić. Chyba skończyć ze sobą. Z tego co było wynikać może, że Robertowi podoba się Anka. Ze mną Robert nigdy nie rozmawia. Nie wiem może to przypadek,a może nie. Jest teraz we mnie taka potworna pustka. Już sama nie wiem co o tym myśleć. Może Robert też będzie ze mną rozmawiał. Nie widziałam go dzisiaj jest mi smutno. Czy ja kiedykolwiek będę szczęśliwie zakochana? Czy czeka na mnie za następnym zakrętem szczęście? Czy wreszcie jakiś chłopak zobaczy we mnie fajną, sympatyczną, ładną dziewczynę? Dlaczego ludzie, których powiedzmy znam, udają że mnie nie znają? Czy tak trudno powiedzieć mi:

- „Cześć”?

Czy to naprawdę tak trudno???

 

Witam.

Kolejny dzień z życia Marty w czasach pięknych w porównaniu do dzisiejszych. Dobrze, że możemy wspominać.Dobrze, że Marta zapisała w swoich pamiętnikach tamten czas.

Pozdrawiam

Ela

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

139

139 Szczególne słowa uznania kieruję dla Davida, który obok Marty jest bohaterem tej książki. Dziękuję mu za miłość, którą podarował mojej córce w ostatnich miesiącach jej życia. To dzięki niemu odchodziła szczęśliwa i kochana. Długo szukała tej miłości i tyle czasu na nią czekała. Wiedziała czego chce. Czasami jeszcze przed wylotem do Nowego Jorku powtarzała: - Mamo, może moja druga połowa brzoskwini mieszka na drugiej półkuli. Tutaj w Polsce nikogo takiego nie znam. Wiem jakiej chcę miłości i jakiego mężczyznę. Kiedy była nastolatką, nosiła w portfelu zdjęcie Jordana, jej ulubionego koszykarza. W jej pokoju wisiał jego plakat. Czasami do niej mówiłam: - Marta zasugerujesz się i będziesz pragnąć czarnego mężczyzny. - Mamo, może ja chcę takiego. Czarni maja inną kulturę i są bardzo uczuciowi. Czasami myślę, że znała historię swojego życia. Miała wielka mądrość w sobie i doskonałą intuicję. Podziwiam moją có...
Czytaj więcej

Czary / Spells

Czary Jak widać można żyć bez serca, duszy, bez siebie Wziąłeś moje serce by roztrzaskać je na tysiąc kawałków Opętałeś moją duszę by rzucić ją w przepaść Zaczarowałeś mnie byś mógł zrobić ze mną wszystko Byś mógł pozbawić mnie resztek człowieczeństwa 18.01.2000 r.  Spells As you can see it`s possible to live without heart, soul, without oneself. You1ve taken my heart to break it into a thousand pieces. You`ve possessed my soul to throw it into abyss. You`ve put a spell on me to do with me whatever you want. To deprive me of the last of humanity.  Witam. A dziś taki sobie  wierszyk o miłości. Gdy jesteśmy zakochani, to rzeczywiście zachowujemy się jak trochę zaczarowani. Najgorzej jest, gdy oczaroanie mija i wtedy jest cierpienia, ale na szczęście do następnego zakochania. Pozdrawiam Ela
Czytaj więcej

137

137 ZAKOŃCZENIE Upłynęło już trzy i pół roku od momentu kiedy Marta odeszła. Dla mnie ona wciąż jest. Żyje inaczej. Nie mogę jej przytulić, pocałować, ale wiem, że jest ze mną . Dalej staramy się razem współpracować. Chociaż jest to trudne. Czasami przychodzi do mnie we śnie. Na szczęście zostawiła po sobie swoje wiersze, piosenki, sztukę, opowiadania i pamiętniki. Organizujemy wieczory poetyckie, wydajemy nadal tomiki wierszy, nagrywamy piosenki. Założyliśmy teatr, wystawiamy jej sztukę, nagrywamy film. Dziennikarze piszą o niej. Realizujemy audycje radiowe i nagrania telewizyjne. Życie jakby wcale się nie zmieniło. Dziękuję wszystkim ludziom dobrej woli, którzy wkładają serce, czas i swoje umiejętności do tych działań. Wiem, że Marta nadal porusza ludzkie serca. Miłość dla niej zawsze była i jest najważniejsza. Z miłości w niecałe dziesięć miesięcy po odejściu Marty pojawił się na świecie jej bratanek, a mój...
Czytaj więcej