Pamiętnik licealistki - Rodział pierwszy

 Rozdział I

 M.A.M.A. czyli paczka zwariowanych dziewczyn Do „MAMY” należą: Marta Anna Magda Anna-Maria To właśnie my. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami (ew. psiapsiółkami). Niestety najczęściej plotkujemy. Naszym ulubionym tematem są chłopcy z byłej klasy VIII A. Jest to temat rzeka. Oplotkowałyśmy już wszystkich. Wymienię teraz osoby, o których najczęściej plotkujemy. Jest to Miki, Łukasz, Szymon, Marcin, Maciek, Kamil, Mateusz oraz Piotrek. Również dosyć często (szczególnie po meczach) rozmawiamy o chłopcach z SP nr 35 czyli o: Stefanii, Michalince oraz Jacku. Co do meczy to są to mecze koszykówki (oczywiście). Koszykówka to nasz ulubiony sport. Bardzo lubimy rozgrywki NBA oraz nasze miejskie (z udziałem naszej szkolnej drużyny, która notabene jest najlepsza w Gliwicach – zajęła I miejsce). Zrobię teraz krótki opis dziewczyn z „MAMY”. A więc Anna-Maria nazywana Anką jest wysoką blondynką o szaro-niebieskich oczach. Magda jest średniego wzrostu blondynką o brązowo-rdzawych oczach. Magdę nazywamy Cychą, częściej jednak nazywamy ją Madzią. Następna jest Anka, którą nazywamy Keketką (i zdrobnieniami od tego). Jest ona dosyć wysoką osóbką o kasztanowych włosach i brązowych oczach. Zostałam jeszcze ja. Trudno jest pisać o sobie, ale spróbuję. Jestem średniego wzrostu, pulchniutką dziewczyną o piwno-zielonych oczach.Wszystkie jesteśmy sympatyczne (jak widać nie należę do ludzi skromnych). Nasza ulubiona piosenka (pewnego rodzaju hymn) to piosenka Spice Girls pod bardzo ładnym tytułem „Mama”. Kończę tą krótką historię „Mamy”. Dalsze informacje można szukać pod numerem telefonu: 230 38 26 (prosić Martę). Cały ten tekst napisałam ja czyli Marta zwana również Tuśką (ew. Tusią). Mam jeszcze ochotę popisać coś na temat „Mamy”. Dosyć często robiłyśmy z siebie idiotki, ale taka już nasza natura. Właściwie to my nigdy nie byłyśmy zaprzyjaźnione z chłopakami z VIII A. Lecz zawsze miałyśmy na to ochotę. Był tylko jeden problem. ONI TEGO NIE CHCIELI. Był to problem, którego nie mogłyśmy rozwiązać. Próbowałyśmy niemalże wszystkiego. Sądziłam (i chyba nie tylko ja), że dzięki temu, że będziemy bywały na ich meczach to, to coś zmieni. Niestety myliłam się. Teraz z perspektywy czasu widzę, że to co robiłam można było nazwać „narzucaniem się”. Szkoda, że tak późno to zrozumiałam. Sądzę również, że nie najlepsze zdanie o nas ma Stefania, Michalinka oraz Blacha. Myślę, że na egzaminach poprawkowych przesadzałam i to bardzo. Niestety było minęło. Żałuję tylko, że wszyscy mają o mnie tak złe zdanie. Chyba poruszyłam nieprzyjemny dla mnie temat. Może to wszystko wyolbrzymiam. Zmienię teraz zupełnie temat. Coraz częściej zastanawiam się jak będzie w mojej nowej klasie. I jak ja będę żyć bez „Mamy”. Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze, i że będziemy się często spotykać. Kończę już teraz naprawdę. Ta druga część była dla mnie niemiła, ale przecież to wszystko prawda. Mam nadzieję, że się zmieniłam. I że w nowej szkole będę miała normalną opinię. Tymi złudnymi nadziejami kończę. 

TUŚKA (MARTA) 

Gliwice, pisane w dniach od 04.08.-14.08

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

139

139 Szczególne słowa uznania kieruję dla Davida, który obok Marty jest bohaterem tej książki. Dziękuję mu za miłość, którą podarował mojej córce w ostatnich miesiącach jej życia. To dzięki niemu odchodziła szczęśliwa i kochana. Długo szukała tej miłości i tyle czasu na nią czekała. Wiedziała czego chce. Czasami jeszcze przed wylotem do Nowego Jorku powtarzała: - Mamo, może moja druga połowa brzoskwini mieszka na drugiej półkuli. Tutaj w Polsce nikogo takiego nie znam. Wiem jakiej chcę miłości i jakiego mężczyznę. Kiedy była nastolatką, nosiła w portfelu zdjęcie Jordana, jej ulubionego koszykarza. W jej pokoju wisiał jego plakat. Czasami do niej mówiłam: - Marta zasugerujesz się i będziesz pragnąć czarnego mężczyzny. - Mamo, może ja chcę takiego. Czarni maja inną kulturę i są bardzo uczuciowi. Czasami myślę, że znała historię swojego życia. Miała wielka mądrość w sobie i doskonałą intuicję. Podziwiam moją có...
Czytaj więcej

Czary / Spells

Czary Jak widać można żyć bez serca, duszy, bez siebie Wziąłeś moje serce by roztrzaskać je na tysiąc kawałków Opętałeś moją duszę by rzucić ją w przepaść Zaczarowałeś mnie byś mógł zrobić ze mną wszystko Byś mógł pozbawić mnie resztek człowieczeństwa 18.01.2000 r.  Spells As you can see it`s possible to live without heart, soul, without oneself. You1ve taken my heart to break it into a thousand pieces. You`ve possessed my soul to throw it into abyss. You`ve put a spell on me to do with me whatever you want. To deprive me of the last of humanity.  Witam. A dziś taki sobie  wierszyk o miłości. Gdy jesteśmy zakochani, to rzeczywiście zachowujemy się jak trochę zaczarowani. Najgorzej jest, gdy oczaroanie mija i wtedy jest cierpienia, ale na szczęście do następnego zakochania. Pozdrawiam Ela
Czytaj więcej

137

137 ZAKOŃCZENIE Upłynęło już trzy i pół roku od momentu kiedy Marta odeszła. Dla mnie ona wciąż jest. Żyje inaczej. Nie mogę jej przytulić, pocałować, ale wiem, że jest ze mną . Dalej staramy się razem współpracować. Chociaż jest to trudne. Czasami przychodzi do mnie we śnie. Na szczęście zostawiła po sobie swoje wiersze, piosenki, sztukę, opowiadania i pamiętniki. Organizujemy wieczory poetyckie, wydajemy nadal tomiki wierszy, nagrywamy piosenki. Założyliśmy teatr, wystawiamy jej sztukę, nagrywamy film. Dziennikarze piszą o niej. Realizujemy audycje radiowe i nagrania telewizyjne. Życie jakby wcale się nie zmieniło. Dziękuję wszystkim ludziom dobrej woli, którzy wkładają serce, czas i swoje umiejętności do tych działań. Wiem, że Marta nadal porusza ludzkie serca. Miłość dla niej zawsze była i jest najważniejsza. Z miłości w niecałe dziesięć miesięcy po odejściu Marty pojawił się na świecie jej bratanek, a mój...
Czytaj więcej