23 październik 1998 – piątek

 23 październik 1998 – piątek 

Ogólnie rzecz biorąc nic się nie wydarzyło. Jestem tylko znowu pełna optymizmu i wiary. Po głowie kołacze się tylko jedna myśl – Łukasz mnie lubi i wkrótce będziemy razem. Wierzę w to bardzo głęboko. I chyba właśnie ta wiara pomaga mi żyć. Dziś w szkole były dwa ciekawe momenty. Najpierw gdy szłam na biologię, przechodziłam koło klasy drugiej „d”. I gdy przechodziłam koło Łukasza, zamiast się na niego ładnie popatrzyć, popatrzyłam się w podłogę. Ale Magda, która szła za mną, powiedziała mi, że Łukasz patrzył na mnie. Drugi motyw też był ciekawy. Przechodziłam z Maryśką i Magdą koło Łukasza, Maćka i Adama. Oczywiście nie popatrzyłam się na niego, bo bałam się reakcji. I dziewczyny znowu twierdziły, że on się na mnie patrzył. A Marysia twierdzi, że nawet przechylił głowę, aby lepiej mnie widzieć! I co Ty pamiętniczku na to? Czy to świadczy o tym, że Łukasz mnie lubi? Bo mi się wydaje, że tak jest. I jeśli mam rację, to co z tym zrobić? Ja do niego nie podejdę, on do mnie też raczej nie. I nikt nas nie przedstawi. Jeśli nie zdarzy się jakiś przypadek, to nigdy nie będę w stanie przekonać się, czy bylibyśmy dobrą parą. Dzisiaj gdy tak patrzyłam się przez chwilę na Mulata, stwierdziłam, że każdy szczegół jego twarzy jest strasznie słodki i przyprawia mnie o wielką czułość. Chyba jeszcze żaden chłopiec nie wyzwolił we mnie takiej gamy uczuć co Łukasz. Jakże wiele oddałabym za pięć minut w jego ramionach, z głową na jego piersi, wsłuchana w bicie jego serca. I teraz napiszę coś lekko szokującego: wydaje mi się, że kocham Łukasza! Nie wiem czemu wydaje mi się, że to miłość. To chyba dlatego, że Łukasz wyzwala we mnie straszną czułość, tkliwość, wrażliwość i poniekąd miłość do siebie samej. A przecież ktoś powiedział, że nie można kochać innych, nie kochając siebie. Coś w tym jest. 

 

 

Witam.

Dziś Wielki Czwartek i byłam od rana zabiegana. Drukarnia przywiozła mi książkę moją nową książkę "Całe życie ze szkołą". Odwiedził mnie też syn z z synową i wnukami. I święta przed nami. 

Pozdrawiam

Ela

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

139

139 Szczególne słowa uznania kieruję dla Davida, który obok Marty jest bohaterem tej książki. Dziękuję mu za miłość, którą podarował mojej córce w ostatnich miesiącach jej życia. To dzięki niemu odchodziła szczęśliwa i kochana. Długo szukała tej miłości i tyle czasu na nią czekała. Wiedziała czego chce. Czasami jeszcze przed wylotem do Nowego Jorku powtarzała: - Mamo, może moja druga połowa brzoskwini mieszka na drugiej półkuli. Tutaj w Polsce nikogo takiego nie znam. Wiem jakiej chcę miłości i jakiego mężczyznę. Kiedy była nastolatką, nosiła w portfelu zdjęcie Jordana, jej ulubionego koszykarza. W jej pokoju wisiał jego plakat. Czasami do niej mówiłam: - Marta zasugerujesz się i będziesz pragnąć czarnego mężczyzny. - Mamo, może ja chcę takiego. Czarni maja inną kulturę i są bardzo uczuciowi. Czasami myślę, że znała historię swojego życia. Miała wielka mądrość w sobie i doskonałą intuicję. Podziwiam moją có...
Czytaj więcej

Czary / Spells

Czary Jak widać można żyć bez serca, duszy, bez siebie Wziąłeś moje serce by roztrzaskać je na tysiąc kawałków Opętałeś moją duszę by rzucić ją w przepaść Zaczarowałeś mnie byś mógł zrobić ze mną wszystko Byś mógł pozbawić mnie resztek człowieczeństwa 18.01.2000 r.  Spells As you can see it`s possible to live without heart, soul, without oneself. You1ve taken my heart to break it into a thousand pieces. You`ve possessed my soul to throw it into abyss. You`ve put a spell on me to do with me whatever you want. To deprive me of the last of humanity.  Witam. A dziś taki sobie  wierszyk o miłości. Gdy jesteśmy zakochani, to rzeczywiście zachowujemy się jak trochę zaczarowani. Najgorzej jest, gdy oczaroanie mija i wtedy jest cierpienia, ale na szczęście do następnego zakochania. Pozdrawiam Ela
Czytaj więcej

137

137 ZAKOŃCZENIE Upłynęło już trzy i pół roku od momentu kiedy Marta odeszła. Dla mnie ona wciąż jest. Żyje inaczej. Nie mogę jej przytulić, pocałować, ale wiem, że jest ze mną . Dalej staramy się razem współpracować. Chociaż jest to trudne. Czasami przychodzi do mnie we śnie. Na szczęście zostawiła po sobie swoje wiersze, piosenki, sztukę, opowiadania i pamiętniki. Organizujemy wieczory poetyckie, wydajemy nadal tomiki wierszy, nagrywamy piosenki. Założyliśmy teatr, wystawiamy jej sztukę, nagrywamy film. Dziennikarze piszą o niej. Realizujemy audycje radiowe i nagrania telewizyjne. Życie jakby wcale się nie zmieniło. Dziękuję wszystkim ludziom dobrej woli, którzy wkładają serce, czas i swoje umiejętności do tych działań. Wiem, że Marta nadal porusza ludzkie serca. Miłość dla niej zawsze była i jest najważniejsza. Z miłości w niecałe dziesięć miesięcy po odejściu Marty pojawił się na świecie jej bratanek, a mój...
Czytaj więcej