105

105

Zresztą może dobrze.

- Chcesz wiedzieć, co mówił David?

- Tak, oczywiście.

- Musiałem mu bardzo dokładnie opisać pogrzeb. Nie mógł przylecieć, bo nie ma paszportu. Bardzo przeżywa śmierć Marty. Dzwoni do wszystkich znajomych w Nowym Jorku. Wszyscy tam PŁACZĄ. Zwłaszcza ci, którzy znali Martę. Jego rodzina składa nam kondolencje. Oni cię pozdrawiają.

- Dobrze Michał, dziękuję. Jestem zmęczona. Położę się już spać.

Michał został ze mną trzy dni. Załatwialiśmy jakieś formalności w ZUS- ie i inne. Nie byłam w stanie chodzić. Prawie wszędzie wozili mnie znajomi i codziennie musiałam być u Marty na grobie. Cały grób był w kwiatach. Tyle dostała na koniec swojej drogi tu na ziemi od różnych ludzi. Było mroźno. Kwiaty zachowały swoją świeżość. W pewnym momencie zaczęłam myśleć o Michale. Zaczęłam się o niego bać. Nie okazywał emocji, tak jak ja, nie płakał nie mówił. Wiedziałam jednak, że bardzo wszystko przeżywa w sobie. Pomyślałam, że muszę odwrócić jego myśli, skierować na coś innego i zaproponowałam mu kupno samochodu. Oczywiście dokładając finansowo. W końcu nic ode mnie nie dostał w prezencie ślubnym. Nie miałam wtedy pieniędzy. Tak też zrobiliśmy. Michał kupił samochód od moich znajomych. Przyjeżdżał w związku z tym do Gliwic. Dużo czasu byliśmy razem. Tak jak zawsze, gdy walił nam się świat, był moją opoką. David też dzwonił codziennie i rozmawiał z Michałem. Ale ja i tak każdej nocy, gdy kładłam się spać modliłam się o śmierć. Rano jednak wstawałam. Chodziłam prawie codziennie do kościoła i do komunii. Wiara trzymała mnie przy życiu. Miałam takie myśli, żeby popełnić samobójstwo. Ból mojego istnienia był przeogromny. Jednak bałam się to zrobić. Myślałam, że mogę już nigdy nie zobaczyć Marty.