20 styczeń – poniedziałek

20 styczeń – poniedziałek

Postanowiłam od dzisiaj pisać jak się coś wydarzy, a nie czekać na piątek lub sobotę. Robię tak dlaczego, że opisując cały tydzień, do pewnych spraw nabieram dystansu, a inne są bardzo żywe. Piszę więc od teraz na gorąco. No, dzisiaj w szkole trochę się wydarzyło. Na jednej z przerw szłam z dziewczynami do w.c. z pracowni chemicznej. Pod ósmą A stał Marek z Bumerem. W pewnym momencie Marek ciągnął Bumera w swoją stronę, aby Bumer nie poszedł do klasy. Jednak on się wyrwał. I wszedł na chwilę do klasy. Po czym kiedy ja przechodziłam pod drzwiami klasy ósmej A, Bumer specjalnie otworzył drzwi i ja nimi oberwałam. Co prawda w ogóle mnie to nie zabolało. Jednak wyglądało podobno, że nieźle oberwałam. Ale ja na to nie zareagowałam. Za to Ania – obrońca uciśnionych – powiedziała do Bumera:

- „Ty świnio”- or something like that / lub coś w tym stylu/.

Kiedy szłam na następnej przerwie z Anką i Keketką zobaczyłam, że stoi Marek, Bumer i Bajka. A Marek stał tak, że łatwo go było popchnąć / co zresztą zaraz uczyniłam/. A w chwilę później już poszłam dalej nawet na niego nie patrząc.

/Dopisek – jakie to dziecinne zachowanie! 18.02.05 r./

Podobno Anka ostro z tego skorzystała. Bumer popchnął na nią Marka. Jak widać umiem sobie robić na złość, a innym iść na rękę. No cóż może kiedyś robiąc coś dla siebie efekt tego też będzie dla mnie. Nie wiem. Potem na następnej znowu przerwie szłam z dziewczynami z klasy do sklepiku. A Bumer stanął przy drzwiach i chciał mnie znowu nimi uderzyć. Jednak ja przeszłam koło okna gdzie stał dla odmiany Marek i który powiedział do mnie chwilę wcześniej, kiedy jeszcze byłam pod drzwiami klasy ósmej A:

- „Uważaj”

Lub coś w tym stylu. I chwilę później popatrzył się na mnie z lekką ironią / a może źle zrozumiałam jego dobre intencje/ na co ja mu odpowiedziałam dosyć dziwną miną / możliwe, że to był uśmiech/. Z tego co napisałam troszeczkę wynika, że Marek chciał wpłynąć na Bumera i było mu trochę głupio lub wręcz przeciwnie. 

 

Witam.

Kolejny dzień w szkole podstawowej Marty. Dziś młodzież może tylko czytać o szkole "na żywo". 

Pozdrawiam

Ela

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

139

139 Szczególne słowa uznania kieruję dla Davida, który obok Marty jest bohaterem tej książki. Dziękuję mu za miłość, którą podarował mojej córce w ostatnich miesiącach jej życia. To dzięki niemu odchodziła szczęśliwa i kochana. Długo szukała tej miłości i tyle czasu na nią czekała. Wiedziała czego chce. Czasami jeszcze przed wylotem do Nowego Jorku powtarzała: - Mamo, może moja druga połowa brzoskwini mieszka na drugiej półkuli. Tutaj w Polsce nikogo takiego nie znam. Wiem jakiej chcę miłości i jakiego mężczyznę. Kiedy była nastolatką, nosiła w portfelu zdjęcie Jordana, jej ulubionego koszykarza. W jej pokoju wisiał jego plakat. Czasami do niej mówiłam: - Marta zasugerujesz się i będziesz pragnąć czarnego mężczyzny. - Mamo, może ja chcę takiego. Czarni maja inną kulturę i są bardzo uczuciowi. Czasami myślę, że znała historię swojego życia. Miała wielka mądrość w sobie i doskonałą intuicję. Podziwiam moją có...
Czytaj więcej

Czary / Spells

Czary Jak widać można żyć bez serca, duszy, bez siebie Wziąłeś moje serce by roztrzaskać je na tysiąc kawałków Opętałeś moją duszę by rzucić ją w przepaść Zaczarowałeś mnie byś mógł zrobić ze mną wszystko Byś mógł pozbawić mnie resztek człowieczeństwa 18.01.2000 r.  Spells As you can see it`s possible to live without heart, soul, without oneself. You1ve taken my heart to break it into a thousand pieces. You`ve possessed my soul to throw it into abyss. You`ve put a spell on me to do with me whatever you want. To deprive me of the last of humanity.  Witam. A dziś taki sobie  wierszyk o miłości. Gdy jesteśmy zakochani, to rzeczywiście zachowujemy się jak trochę zaczarowani. Najgorzej jest, gdy oczaroanie mija i wtedy jest cierpienia, ale na szczęście do następnego zakochania. Pozdrawiam Ela
Czytaj więcej

137

137 ZAKOŃCZENIE Upłynęło już trzy i pół roku od momentu kiedy Marta odeszła. Dla mnie ona wciąż jest. Żyje inaczej. Nie mogę jej przytulić, pocałować, ale wiem, że jest ze mną . Dalej staramy się razem współpracować. Chociaż jest to trudne. Czasami przychodzi do mnie we śnie. Na szczęście zostawiła po sobie swoje wiersze, piosenki, sztukę, opowiadania i pamiętniki. Organizujemy wieczory poetyckie, wydajemy nadal tomiki wierszy, nagrywamy piosenki. Założyliśmy teatr, wystawiamy jej sztukę, nagrywamy film. Dziennikarze piszą o niej. Realizujemy audycje radiowe i nagrania telewizyjne. Życie jakby wcale się nie zmieniło. Dziękuję wszystkim ludziom dobrej woli, którzy wkładają serce, czas i swoje umiejętności do tych działań. Wiem, że Marta nadal porusza ludzkie serca. Miłość dla niej zawsze była i jest najważniejsza. Z miłości w niecałe dziesięć miesięcy po odejściu Marty pojawił się na świecie jej bratanek, a mój...
Czytaj więcej