61

61

Nagle zadzwonił telefon.

- Pani Elu – usłyszałam w słuchawce głos pani Zosi. – Przepraszam bardzo za druk. Naprawdę nie wiem co się stało w drukarni. Pierwszy raz nam tak wydrukowano. Nie wiem co robić? Od rana mama telefony od czytelników, z pytaniem co się stało z tym artykułem. Jestem zrozpaczona. Tak wypieściłyśmy ten materiał z Weroniką. Wybierałyśmy tak długo zdjęcia, wiersze. Niemal zastanawiałyśmy się nad każdym słowem. Chciałam w ten sposób jakoś ukoić pani ból, bo też jestem matką i naprawdę nie wiem. Zaraz zadzwonię do drukarni.

- Pani Zosiu, proszę się nie denerwować. Nic takiego wielkiego się nie stało. Jeśli ktoś będzie chciał przeczytać ten artykuł, to jeśli trochę się wysili i sobie poradzi. Może dzięki temu więcej ludzi zwróci na niego uwagę?- Próbowałam uspokoić panią Zosię.

- Ale co ja mam teraz zrobić? Muszę to pani jakoś wynagrodzić.

- Pani Zosiu, ja i tak jestem wdzięczna. Ludzie mało czytają, ale lubią oglądać fotografie. Najważniejsze jest Marty zdjęcie na pierwszej stronie i wiersze, które są dobrze wydrukowane. Nowy Jork już w ten sposób poznaje Martę. Może tak się stało, że Marta chciałaby być jeszcze raz w pani czasopiśmie? Może za tydzień ukaże się jeszcze raz ten sam artykuł, ale już poprawnie? - Zaproponowałam.

- Tak oczywiście, to jest dobry pomysł. Nie będę go jednak mogła zamieścić na pierwszej stronie. Umieścimy go

w środku, ale zdjęcie zamieścimy kolorowe.

- Dobrze. Dziękuję,

Zakończyłyśmy rozmowę szczęśliwym finałem. W tym też momencie telefon ponownie zadzwonił. To Weronika, autorka artykułu:

- Pani Elu, proszę się na mnie nie gniewać. Oddałam ten artykuł bez błędów. To drukarnia zrobiła nam taki numer. Po prostu wstyd, że przed wydrukiem nikt tego nie sprawdził.